Waarschijnlijk ken je ‘m nog wel van vroeger, de springbalsemien. Op zoek naar de rijpe zaden die springen als je ze aanraakt. En nog steeds blijf ik het leuk vinden! En nog leuker sinds ik weet dat de zaadjes te eten zijn en ze een beetje nootachtig smaken. Perfect voor over de salade, in een curry of gekarameliseerd over je pannenkoeken.

Reuzenbalsemien staat bekend als hardnekkig ‘onkruid’ omdat elke plant zo’n 800 zaadjes heeft en ze tot wel 7 meter ver kunnen springen. Hij groeit het liefst aan de rand van een bos. Ik ruik ze vaak al vanaf een afstand, een zeepachtig maar frisse geur komt je tegemoet.

Vroeger: In Engeland wordt de plant Himalaya balsam of policeman´s helmet genoemd. De bloem lijkt een beetje op de helm van een Engelse politieagent. De reuzen- of springbalsemien is afkomstig van Noord-India en het aangrenzende deel van de Himalaya. In 1839 werd de reuzenbalsemien voor het eerst in Engeland ingevoerd als sierplant. Hij werd vanuit Engeland over Europa verspreid. Een decennium later was de plant verwilderd in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Nederland.

 

Toepassing:

Bladeren: Jonge blaadjes kun je rauw door een salade verwerken. Oude bladeren kun je blancheren en vervolgens klein snijden. Of in de laatste minuut meebakken in een groentewokmix.
Ook zijn ze te verwerken in een soep.

Bloemen: Je kunt ze als decoratie gebruiken, gelei van maken of azijn van trekken.

Hoe oogst je ze?
Als je je hand (met daaronder een bakje) onder de rijpe zaadhulsels houdt kun je ze zo opvangen.

Ze zijn in alle stadia (wit, licht bruin en zwart) eetbaar. Als er een beetje groen (van de zaadhulsel) overblijft is dat niet erg, dit is ook eetbaar.

Ik heb gelezen dat iemand marsepein van de zaden maakt, een recept daarvoor heb ik nog niet kunnen vinden, klinkt wel heel spannend!

Boek: Eetbare wilde planten – Steffen Guido Fleischhauer