Stiekem staat deze blogpost al een tijdje op mijn to-do lijstje, maar wordt ie steeds een dag verplaatst. Helaas, het succes verhaal wat ik liever had willen schrijven bestaat niet, maar van een weg vol hobbels leer je uiteindelijk meer, toch?
Het liefst had ik geschreven dat overal mijn eigen eten/salade/thee mee naar toe gaat, alles wordt afgeslagen wat niet lokaal is en ik nog nooit zo gelukkig ben geweest dankzij het 95% lokaal eten.
Helaas helaas. Ik merk: totaal lokaal eten in de tijd waarin we nu leven is vrijwel onmogelijk. Eten is zo’n groot deel van de samenleving. En als dit het eten van de boeren uit de omgeving zou zijn zou het natuurlijk een ander verhaal zijn, maar dat is niet het geval.
In de eerste maand was mijn motivatie zo groot dat het me makkelijk afging. Ik sleepte overal bakjes mee naar toe, sloeg al het aangeboden eten af en dronk op feestjes water uit de kraan of meegenomen appelsap.
Maar na zo’n veertig dagen was deze piek voorbij en werd het ‘exotische’ eten en drinken verleidelijk.
Ik ging me irriteren aan de lokaal-eten-bubbel waarin ik leefde. Een bubbel waarin ik niet of moeilijk uit eten kon, feestjes of festivals als lastig zag en ik een kopje thee in de stad drinken al als een groot avontuur beschouwde. (‘is de munt uit eigen tuin?’)
Voor een ultimate succes verhaal had ik kunnen doorbijten en met tegenzin kunnen doorgaan, maar zo ben ik niet. En vooral niet een jaar lang. In deze ‘challenge’ gaat het om de liefde voor het Nederlandse product, voor de Nederlandse bodem. Het lijkt me niet het doel om volgend jaar zo verbitterd te zijn dat ik alleen nog maar exotische producten wil kopen.
Vandaar dat het besluit is: al mijn boodschappen zijn lokaal/Nederlands. Ik kom alleen in de natuurwinkel voor toiletpapier of als ze toevallig een Nederlands product hebben, wat bedroevend weinig is.
Van de havermout, peulvruchten, groente, fruit, kruiden, granen, thee tot aan de noten weet ik waar ze in de buurt of in Nederland vandaan komen.
Op één product na: koffie.
Ja ja, de Verweggistan koffie staat (helaas) weer op het menu.
De eerste 1,5 maand ben ik er mee gestopt en beviel het me prima. Hierna heb ik 1x een bakje gedronken en was ik weer terug bij af. Verslavend goedje! Vorige week ben ik weer een week gestopt (inclusief drie nare dagen, zie: foto), maar deze week toch weer begonnen. Waarom?
Ik weet het niet precies. Ik denk dat het meerdere aspecten zijn: het ochtend koffie momentje waar ik blij van word, het sociale aspect (wat uiteraard in m’n hoofd zit) en verder maakt het me productief en creatief. En het is overal, het hoort zo bij het stadse leven.
Wel koop ik biologische koffie van Simon Lévelt die ik in mijn eigen bakje kan meenemen.
Binnenkort ga ik eens op onderzoek uit of er nog groenere merken zijn. Eigenlijk ben ik op zoek naar koffie die net zoals deze toffe chocolade met een zeilschip is vervoerd, zodat de voedselkilometers beperkt worden.
Kortom: (bijna) al mijn boodschappen zijn lokaal.
En daar hou ik het bij. Als ik met anderen ben laat ik het los. Waardoor kopjes thee drinken in de stad geoorloofd is, een festival bezoek niet meer een ‘aaaa’ gevoel geeft en uiteten ook weer kan. Als ik bij vrienden eet, eet ik wat de pot schaft (als we samen koken brengen we eerst een bezoekje aan de lokale boer) en op een feestje eet ik ook ‘gewoon’ mee. En nee dit is niet de 95% die ik graag zou willen, en ook niet de 1 maaltijd per week die niet lokaal zou zijn.
Toch baal ik er soms ook van, toegeven dat het eigenlijk heel lastig is: helemaal lokaal eten (en dan vooral met de stadse verleidingen) Moet ik het niet nog een kans geven? Mezelf een schop voor m’n kont geven en doorbijten? Misschien dat de motivatie over een maand weer helemaal terug is en ik met gemak alles weer kan laten staan.
Het is sowieso mogelijk, maar dan moet je de krachten bundelen en het samen met een community doen, zodat je elkaar kan inspireren en het met z’n allen kan uitzoeken. Zoals in het inspirerende boek ‘Mijn aarde leven’ waarin Kristin en Mark een boerderij kopen met 200 hectare land. Het doel: om én zelf 100% zelfvoorzienend te zijn in eten, maar daarnaast dit ook te kunnen aanbieden voor 100 gezinnen. En het werkt!
Ze verbouwen zelf groente, fruit, granen, kruiden, peulvruchten en hebben daarnaast zuivel, ahornsiroop, vlees en eieren voor meer dan honderd mensen. Wauw!
Ik heb veel over mezelf geleerd de afgelopen 97 dagen. Ik ben namelijk heel goed in een groooot project verzinnen, het heel hard van de daken schreeuwen en dan na een tijdje gaan smokkelen en er achter komen dat het toch iets té groot is. Maar de uitdaging is niet helemaal mislukt, er zijn nog 9 maanden over om al mijn boodschappen lokaal doen, de seizoenen (en daarbij het eten) te zien veranderen, zonder de heerlijke exotische kruiden te koken en om straks te overleven op de schaarse wintergroente.
En nu het vrolijke gedeelte: het verrijkt echt mijn wereld om alleen lokale boodschappen te doen.
De Nederlandse bodem kan zoveel mooie producten voortbrengen. En de liefde die gepaard gaat met het telen van dit voedsel is te proeven. Althans, alles is zoveel verser en lekkerder!
Vorige week kwam ik op de fiets langs een stalletje met mini pompoenen. Pompoenen! Ik heb er zo naar uitgekeken dat jullie er weer waren! Met een vriendin maakten we gevulde Coeur de boeuf tomaat met Nederlandse quinoa, courgette, walnoten én pompoen, heerlijk.
Een vriendin schonk me 10(!) kilo biologische tomaten. Uren en uren stond ik in de keuken, met als resultaat tomatensaus, puree en ketchup. Helaas ontdekte ik deze week een aantal bolle deksels, maar als de anderen wel goed zijn ingemaakt kan ik in de winter nog steeds pizza’s eten, yeahh! Inmaken en wecken is sowieso iets wat de laatste tijd veel is gebeurd in huize Groene Avonturen. Zo staat mijn voorraadkast nu vol potjes ketchup, puree, tomatensaus, appelmoes, perenmoes, mirabelle jam, zelf-ingemaakte augurken en pruimen chutney. In de koelkast staan nog een aantal potten gefermenteerde rode en gele biet. Heel wat uren zijn er in de keuken doorgebracht. Een notitie voor mezelf: twee of drie kilo is prima te doen, maar ga nooit maar dan ook nooit meer tien kilo verwerken in 1 dag, dan gaat de lol er snel vanaf.
Ontdekking: BAQ is een bakker in Groningen die alleen brood maakt van lokaal meel, waardoor ik opeens broodjes kan eten zonder zelf in de keuken te staan, voor velen doodnormaal voor mij een luxe.
Van Gilse bio suiker is van de Nederlandse suikerbiet zodat suiker nu ook een klein onderdeel van mijn eten uitmaakt. Uiteraard had ik nog steeds als een suikervrij meisje door kunnen leven, maar nee. Af en toe suiker eten maakt me blij en bied zoveel meer mogelijkheden. Zo heb ik kilo’s en kilo’s fruit verwerkt tot jam (met marmello, zodat ik veel minder suiker kan gebruiken), bakte ik een lokale bramentaart en ga ik binnenkort experimenteren met 100% Nederlandse koekjes. Teveel suiker maakt me moe en pukkelig vandaar dat ik het maar mondjesmaat toevoeg. Vooral als ik voor anderen kook en leuke desserts wil maken
Zo het is eruit. Lokaal eten middenin de maatschappij is verdomd lastig maar brengt ook veel moois.
Op Instagram post ik dagelijks de lokale avonturen die ik meemaak.
Groene Avonturen 
Heel goed van je om niet langer slaaf te zijn van een verkrampt leven. Inderdaad een zelfvoorzienende groep met boerderij zou de oplossing voor je zijn maar dan nog zal er koffie uit andere landen moeten komen, dat is nu eenmaal niet anders als je woont op onze breedtegraad.
Het zou mij/ons niet lukken om zo lokaal te eten maar daarom is mijn bewondering voor je des te groter maar…. wel met beide benen op de grond blijven staan en genieten en jezelf niet schuldig voelen Lees je blog met plezier.
LikeLike
Bedankt voor je mooie bericht!
LikeLike
Goed, dat je meer ontspannen leeft. Al is je voornemen nog zo goed, als de omgeving tegenwerkt, lukt het niet(helemaal) en kun je dat beter accepteren.
LikeGeliked door 1 persoon
Wauw wat een mooi eerlijk verhaal! Daar kun je echt trots op zijn. Grootse plannen zijn makkelijk te maken, toegeven dat het misschien niet helemaal lukt is echt wel heel lastig. Maar dat is wel de realiteit van onze ingewikkelde samenleving. We leven hier in Nederland maar je ontkomt er niet aan dat de wijde wereld tegenwoordig ook naast de deur is.
Ik volg je lokale avonturen met bewondering en vind het al erg knap dat al je boodschappen lokaal zijn. En het is toch ook fijn als je op een festival kunt genieten en niet alleen maar in de stress schiet.
LikeLike
Haha ja klopt. Het liefst wil je dat alles volgens het perfecte plaatje gaat, maar de koers net iets anders inzetten is eigenlijk ook helemaal goed. Bewust leven, daar gaat het om.
LikeLike
Evenwicht zoeken tussen ideaal en doenbaar is belangrijk. Voel je niet schuldig over alles wat niet-lokaal is maar juist fier op alle lokale producten die je wel koopt.
LikeGeliked door 1 persoon
Je kunt in ieder geval trots op jezelf zijn, vooral om dat je hier over nadenkt.
In plaats achter de meute aan te lopen.
Inderdaad zoals hierboven al geschreven; zoek het midden op je eigen evenwicht zoeken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik bewonder je eerlijkheid! :) Het is goed om de balans te vinden – het moet nog wel leefbaar zijn. En al met al vind ik dat je hartstikke goed bezig bent. Je bent zeker een voorbeeld voor me.
LikeLike
ah wat leuk om te horen!! :)
LikeLike
Graag wil ik opmerken dat Nederlandse groente niet per sé altijd de meest duurzame optie is. Wat denk je bijvoorbeeld van een courgette uit Nederland? Grote kans dat deze courgette in een verwarmde kas is gekweekt waarbij enorm veel energie wordt verstookt. Een Spaanse courgette is dan een nog duurzamere optie dan de Nederlandse. Hetzelfde geld bijvoorbeeld voor cherrytomaten. Check maar eens de groente- en fruitkalender van Milieu Centraal.
LikeLike
Klopt inderdaad! Daarom koop ik alleen onverwarmde kasgroente :)
Dat is het mooie aan direct bij de boer kopen, dan weet je waar het écht vandaan komt.
Goed dat je het zegt hoor, ik ga er binnenkort eens een artikel over schrijven!
LikeLike
Pingback: Augustus inspiratie: tijd voor kwetsbaarheid en dromen - Aandachtige Blog
Pingback: September inspiratie: het hoeft niet perfect - Aandachtige Blog